کودکنامه علی کوچولو ، نفس مامان و بابا

بعد برگشت از خونه مامانی مینا تقریبا یه هفته ای خونه خودمون بودیم         بعد هم رفتیم خونه مامانی فرح و یه هفته ای هم اونجا موندیمو بازهم اونجا با مراقبت از تو به تجربیات من اضافه شد و خیلی چیزایی رو که بلد نبودم با تسلط نداشتم رو حسابی یاد گرفتم و اومدیم خونه خودمون بازم ...

27 دی ماه بعد اون شبی که شما ما رو ترسوندی و حسابی گریه کردی برای اولین بار رفتیم خونه مامانی مینا اتفاقا میلاد هم اونجا بود و از اونجاییکه خیلی به شما و ما محبت داشت خودش یه کادوی جداگانه یه عروسک خوشگل موزیکال که هم سایز خودت بود به شما هدیه داد . و ما تا 12 بهمن ماه اونجا اتراق کردیم و بابا بهروز هم میومد پیشمون سر می زد و می رفت بودن تو خونه مامانی هم کمک و هم تجربه بزرگی بود برای من که هنوز خیلی خوب بچه دای بلد نبودم و هم اینکه خیلی تو روحیم تاثیر بسزایی داشت . وقتی بابا میومد و باهات بازی می کرد بعد هم پروژه عکاسی شروع میشد   ...

صبح روز 25 دی مامانی مینا اومد خونمون و کادوی تولدم رو هم داد و بعد هم مامانی فرح اومد و یه سر زد و رفت مامانی مینا هم تا غروب بود و رفت و بعد هم ساعت 6 بابا اومد و دیدم هی میاد بالا و هی میره تو ماشین اولش یه ذره شک کردم بعدش هم گفتم خوب حتما کار داره دیگه تا اینکه شام خوردیم و دیدم میگه مامان اینا دارن میان اینجا گفتم خوب حتما میان به شما سر بزن بعد دیدم مامانی فرح و بابایی اومدن بعد هم مامانی مینا و بابایی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ یعنی چه خبر شده بلههههههههههههههههههههههه فهمیدم(البته میدونستم ههه) بابا واسم تولد گرفته بعد هم دیدم کیک آورد و کادو و .............. اینم شد اولین تولدی که پدر و پسر گرفتن ...

  پسرم قرار بود بعد بدنيا اومدن شما يه مدت بريم خونه ماماني مينا بمونيم ولی شب اولی که از بیمارستان مرخص شدم شما از شیرم سیر نمیشدي و بالاخره تا خود صبح گریه کردي و ما هم نمي دونستيم دليل گريه هاي بي وقفه شما چيه؟ اون شب خيلي بارون ميومد و ما نمي تونستيم تو اون هواي سرد و باروني شما رو كه هنوز 3 روزت هم نميشد از خونه ببريم بيرون بخاطر همين بابا بهروز مجبور شد تو اون بارون بره تا درمانگاه نزديك خونه ماماني اينا تا با يه دكتر مشورت كنه و تا يه حدي بفهميم مشكل شما چيه و اگه خدايي نكرده مشكل خاصي بود و مجبور بوديم ،  شما رو ببريم دكتر.  بابا جون رفت و اومد با توضيحاتي كه به دكتر داده بود متوجه شديم كه خدا رو ...

دستگاه فشار و ضربان قلب رو به دستام وصل كردن و بهم گفتن بشين و يه خانومي اومد و آمپولي رو تو كمرم زد كه آمپول بي حسي بود و من قرار بود از كمر بي حس بشم تا بتونم لحظه لحظه بدنيا اومدن قشنگترين موجود زندگيمو ببينم و يواش يواش احساس كردم تمام حس كمر به پايينم رفت و ديگه نه مي تونستم پاهامو تكون بدم نه كمرم رو و يه پارچه سبز از رو سينم كشيدن جلو چشام كه ديگه نمي تونستم جايي رو ببينم ولي همه چي رو مي شنيدم و مي فهميدم كه چكار مي كنن و تمام حرفايي كه بينشون رد و بدل ميشد رو مي شنيدم و من هم مشغول دعا و ذكر گفتم بودم و با اينكه بدنم حس نداشت ولي كشيدن تيغ جراحي و باز شدن شكمم رو حس مي كردمو منتظر بودم تا صداي تو رو بشنوم    &nbs...